از چاله«برجام» به چاه «مناره» / طرح ظریف برای ضربه ای دیگر به ایران!
محمدجواد ظریف، معمار دیپلماسی غرب‌گرا با کارنامه‌ای مملو از «استخوان لای زخم» مذاکرات دهه ۸۰ و «تله اسنپ‌بک» برجام، با طرحی موسوم به «مناره» به صحنه بازگشته است؛ طرحی که زنگ خطر تحمیل خسارتی دیگر بر منافع ملی را به صدا درآورده است.
روزنامه سازندگی در تصویر خنده‌دار، با تصویری از ظریف که دوربینی با دو لنز منقش به پرچم‌های ایران و آمریکا در دست دارد، سعی کرد جنگ تمام‌عیار اخیر را به یک «مناقشه ساده» تقلیل دهد و در دل این تصویرسازی، طرح «مناره» را معرفی کند. ایده‌ای که مصداق بارز «از چاله درآمدن و به چاه افتادن» است.
این طرح که در ظاهر بر همکاری منطقه‌ای استوار است، در باطن تکرار همان خطای راهبردی دهه ۸۰ است: معطل کردن حق ملی ایران، این بار نه در برابر اروپای نامربوط و زیاده خواه، که در گرو کشورهای بی‌اختیار و آلت‌دست منطقه و با نظارت «سازمان ملل عقیم» که بی‌خاصیتی آن در جنگ غزه و تهاجم اخیر به ایران اثبات شد.
خطرناک‌تر آنکه، این تفکر ساده‌انگارانه و واداده، در دولت مستقر که فاقد هرگونه برنامه ایجابی جز تکرار مکرر مذاکره با آمریکاست، پایگاه و مأمنی جدی دارد. اگر دولت روحانی پس از سال ۹۷ و خروج آمریکا دچار فروپاشی کارکردی شد، دولت فعلی از همان ابتدا با «فروپاشی معنایی» روبروست.
در هنگامه ای که آمریکا با حمله مستقیم و به شهادت رساندن جمعی از بهترین فرماندهان و دانشمندان کشور، مسیر هرگونه دیپلماسی را مسدود و تسلیم بی‌قید و شرط ایران را طلب می‌کند، جریان غرب‌گرا به جای تدوین راهبردی مبتنی بر غیرت ملی و استفاده از ظرفیت‌های عظیم ملت ایران و سرزمین بزرگ باستانی، همچنان به دنبال گشایش روزنه‌ای برای مذاکره با متجاوز است.
سوال اساسی که این جریان هرگز به آن پاسخ نمی‌دهد این است که پس از تقدیم بیش از ۱۱۰۰ شهید در نبرد اخیر، دقیقاً قرار است بر سر چه چیزی مذاکره شود؟ و این‌بار به اسم «حل مناقشه»، چه خرابکاری جدیدی برای امنیت و منافع ملی کشور تدارک دیده شده است
منبع: انتهای افق